Bart
Op een jonge leeftijd moest ik al leren leven zonder mijn vader. Na een tienjarige strijd, die uiteindelijk werd gewonnen door kanker, nam hij afscheid van ons. Zijn vertrek bracht een mengeling van emoties teweeg: een diep verdriet en een overweldigende pijn voerden de boventoon. Toch was er ook een gevoel van opluchting, wetende dat zijn lijden voorbij was en een nieuw hoofdstuk in mijn leven begon. Het rouwproces bleek echter eenzamer dan verwacht.
Gedreven door dit gevoel begon ik te zoeken naar manieren om het rouwproces te verzachten. Dit bleek echter geen eenvoudige opgave te zijn. Jongeren vallen tussen wal en schip. Daarom hebben wij dit netwerk opgericht, in de hoop het rouwproces voor andere jongeren te vergemakkelijken door de beschikbare hulpmiddelen toegankelijker te maken. Ik hoop dat Rouwnetwerk Jong een veilige haven kan zijn voor jongeren om samen te komen en te praten over hun ervaringen met rouw en verlies. Samen kunnen we elkaar verder helpen!
Rim
Mijn persoonlijke ervaring met rouw begon met het ziekteproces van mijn vader, dat uiteindelijk leidde tot zijn overlijden in augustus 2020. Het proces van beseffen, zorgen, en daarna verliezen heeft een diepgaande impact gehad op mijn leven.
Rouw, vooral op jonge leeftijd, kan isolerend zijn en je het gevoel geven jezelf niet meer te kennen. De wereld om je heen gaat nog even hard door, maar voor jou lijkt alles stil te staan. Het was in de verhalen van anderen die hetzelfde hadden meegemaakt dat ik mijn soms lastig te plaatsen gevoelens kon herkennen. Dit biedt troost op dezelfde manier dat een gedicht de kracht heeft om persoonlijke ervaringen breder invoelbaar te maken.
Daarom vind ik het belangrijk dat er ruimte is voor het bespreken en beleven van rouw, zodat deze een plaats kan krijgen en anderen herkenning kan bieden. Hopelijk kan Rouwnetwerk Jong zo een plek voor jou zijn.
Mike
Mijn moeder heeft haar hele leven geworsteld met een alcoholverslaving en na een lange strijd leidde dit in november 2021 tot haar overlijden. Haar verlies heeft een enorme impact op mijn leven, maar geeft me ook de kracht om alles uit mijn eigen leven te halen. Het heeft me doen inzien hoe kostbaar het leven is en ik ben vastberaden om mijn moeder trots te maken.
In mijn zoektocht naar hulp bij het verwerken van mijn rouw kwam ik terecht bij een rouwtraining van de Universiteit van Tilburg. Het was waardevol om omringd te zijn door mensen die vergelijkbare ervaringen hebben. In korte tijd ontstond er een hechte groep waarin ik me begrepen voelde en steun vond in de verhalen van anderen.
Deze ervaring inspireerde me om op zoek te gaan naar een organisatie die hetzelfde wil betekenen voor rouwende jongeren. Ik wil er zijn voor anderen die ook met verlies te maken hebben, zodat we samen verder kunnen groeien.
Iris
Plotseling, op een nietsvermoedende zondag in maart, viel mijn vader door een hartstilstand weg uit mijn leven. Ik was 16 jaar jong. Waar mijn zusje van 12 terechtkon bij een rouwgroepje voor jonge kinderen en mijn moeder die haar verdriet kon delen bij haar weduwe-groepje, voelde ik mij heel eenzaam in mijn verlies. Voor mijn leeftijdsgroep was er nauwelijks lotgenotencontact, terwijl ik daar een enorme behoefte aan had. Ik leefde in twee werelden: die van een tiener zijn en die van rouw. Al snel ging ik daar aan onderdoor en kon ik mijn “normale” leven nog amper leiden. Terwijl mijn vrienden in de weekenden uitgingen, lag ik in bed te huilen, luisterend naar Wish You Were Here.
Ik ken Rim van de middelbare school. Toen ik hoorde van haar initiatief samen met Bart, was ik diep ontroerd en onder de indruk; ik wist meteen dat ik daar ooit deel van wilde uitmaken. Nu is het zover! Het voelt heel heilzaam dat ik na 10 jaar rouwarbeid zowel mijn professionele kennis vanuit de gezondheidszorgpsychologie als mijn persoonlijke ervaringen kan inzetten om ruimte te creëren voor rouw en dit bespreekbaar te maken. Op deze manier hoop ik dat we elkaar kunnen steunen en (h)erkenning kunnen bieden.