Espen Dekko
Het meisje dat centraal staat in dit verhaal brengt de zomervakantie door bij haar grootouders aan een afgelegen fjord in Noorwegen. Haar vader is pas gestorven. Huilen doet het meisje niet: “Kinderen huilen meer dan volwassenen. Tenminste, de meeste kinderen. Ik niet. Ik wil niet, want dat haalt niets uit. Dat weet ik, omdat ik het al geprobeerd heb. Aan tranen heb je toch niks.” Wanneer er een walvis aanspoelt op het strand verandert er iets bij het meisje. Door de aangespoelde walvis komt zij opnieuw in aanraking met de dood en komt al haar verdriet naar boven. Dit boek laat zien dat iedereen anders rouwt, iedereen doet het op zijn eigen manier en dat is oke. Net zoals het meisje, heeft niet iedereen er behoefte aan om telkens over het verlies en het bijkomende verdriet te praten. Ook dat kan later weer anders zijn.