Verdriet is het ding met veren

Max Porter

“We missen onze moeder, we houden van onze vader, we zwaaien naar kraaien. Zo vreemd is dat niet.”

Dit boek, geschreven door Max Porter, is wederom fictie. Het verhaal gaat over een vader en zijn twee jonge zoontjes die Londen wonen. Wanneer hun echtgenote en moeder plotseling overlijdt, vliegt op een avond een Kraai bij hen naar binnen. Kraai is het fabeldier uit Ted’ Hughes beroemde gedichtencyclus Crow, waarvan de vader een groot fan is. Kraai – tegenspeler, helper, bedrieger, genezer, kinderoppas – kondigt aan bij hen te zullen blijven tot ze hem niet meer nodig hebben. Hij pakt de vader, tilt hem op en zegt: “Ik ga pas weg als je me niet meer nodig hebt”. Naarmate de weken tot maanden en jaren worden, wijkt de pijn van het verlies geleidelijk voor mooie herinneringen. 

Het is een kort, maar heel krachtig en poëtisch boek. Op een zowel ontroerende als humoristische wijze weergeeft het op een prachtige manier de rouwgevoelens van de jonge jongens. Het is niet voor niets dat de Nederlandse regisseur Erik Whien dit boek naar het theater heeft gebracht: “Jacob Derwig bewerkt het rauwe maar liefdevolle verhaal tot een indringende voorstelling, waarbij het helingsproces en de overgang naar een nieuwe realiteit centraal staan. Hoe ga je om met allesoverheersend verdriet? Hoe accepteer je dat niets meer vanzelfsprekend is?” Helaas is de theatervoorstelling al afgelopen, maar in het volgende filmpje kun je toch nog een beeld krijgen van hoe dat eruitzag: https://ita.nl/nl/voorstellingen/verdriet-is-het-ding-met-veren/2263277/.