Mijn verlies is al van een hele tijd geleden, maar ergens nog steeds vers. Vrij recent ben ik er namelijk achter gekomen dat ik een deel hiervan nog niet helemaal verwerkt heb. Toen ik 9 jaar was, is mijn broertje van 3 en een half verdronken. Hij is op mijn schoot en die van mijn ouders, dezelfde avond als de dag dat hij in het water is gevallen, overleden. Dit is erg heftig om op zo’n jonge leeftijd mee te maken. Daarom had ik al snel het idee dat ik nu een volwassen ervaring had en hier dus ook als een volwassene mee om moest gaan. Ik ben dus al op veel te jonge leeftijd gaan rennen en gaan proberen oudere mensen bij te houden.
In die eerste paar maanden nadat Finn was overleden, was ik er vaak bij als mensen ons condoleerden (ik heb dan ook een hekel gekregen aan dat woord). Wat ik vooral veel hoorde was: “dat is wel het ergste wat je kunt overkomen, dat je je kind verliest.” Mensen bedoelden hier natuurlijk niks mee tegenover mij, maar ik (een 9-jarig kind) vatte dit op als: “jouw verlies is minder erg dan dat van je ouders, dus zorg maar goed voor ze.” Dat is wat ik vervolgens ben gaan doen; ik ben mezelf volledig gaan wegcijferen. Mijn ouders hadden het immers zwaarder, dacht ik. Ik moest niet teveel van ze vragen, want zij hadden het ergste meegemaakt wat je kon overkomen.
Mijn ouders konden daar niks aan doen, ik neem ze helemaal niks kwalijk en vind dat ze er heel goed mee omgegaan zijn verder. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik al snel het feit “er is een jongen van 3 en een half verdronken” verwerkt had, maar er pas een paar jaar geleden achter kwam dat het gedeelte “ik ben als 9-jarig meisje mijn broertje van 3 en een half verloren” en “ik was zelf nog maar een kind” nog helemaal niet verwerkt had. Mijn verhaal waar ik al zo lang mee rondliep, kreeg dus ineens een hele andere lading. Een lading waarvan ik nog steeds de effecten aan het onderzoeken ben. Wat ik wél weet is dat deze gebeurtenis, door al z’n heftigheid, mij enorm sterk heeft gemaakt. Mensen zeggen vaak dat verlies als een soort wond is die nooit helemaal heelt en een litteken achterlaat. Ik ben echter meer van mening dat het is als een botbreuk. Je zal nooit vergeten dat je iets gebroken hebt, maar op de plek van de breuk ben je sterker geworden.
Het is nooit te laat om verlies te verwerken. Het is helemaal niet erg om er “lang” over te doen. Stop het niet weg omdat je denkt dat je het al verwerkt had moeten hebben, maar volg je eigen tempo.
Zoals ik zelf altijd zeg: beter laat dan nooit.