Het verhaal van Annelieke

Moederdag

Iedereen viert moederdag. Maar wat doe je als je moeder opeens dood is? Hoe gedraag je je in een wereld die doorgaat terwijl ik alleen maar stil kan staan?

Hoe ingewikkeld ik het ook ergens vind om dit te delen, ik vind het belangrijk dat er meer ruimte en openheid mag zijn voor (plotseling) verlies en rouw. Want waarom alleen posten over alle leuke momenten en niet over dit?

Het afgelopen jaar heeft voor mij bestaan uit verplicht stilstaan. Een weg vinden in een onbekende wereld van rouw. Rouw die zich bij mij uit in zoveel lagen; lichamelijk, mentaal, emotioneel en nog zoveel meer. Ondanks de lieve mensen om mij heen (waar ik enorm dankbaar voor ben), me alleen en vervreemd voelen in mijn verdriet. Elke dag door een andere soort confrontatie en besef heen. Het ongemak wat veel mensen ervaren omtrent het praten over de dood.

Maar ook heb ik de afgelopen periode zoveel geleerd over mezelf, over de mensen om me heen, over de invloed van rouw op een persoon en over hoe de maatschappij met de dood omgaat. Ik merk dan ook dat het steeds een stukje beter gaat. Dit betekent niet dat ik ‘het een plekje heb gegeven’ of ‘door de rouw heen ben’. Ik denk namelijk niet dat dit kan. Je leert beter met je rouw omgaan, het stopt niet. Net zoals dat de liefde voor mijn moeder niet stopt. Die liefde die blijft door gaan naast het gemis.

Ook al is deze omschrijving één druppel op de gloeiende plaat van afgelopen jaar, hoop ik dat ik met dit bericht aan iemand kan laten zien dat je niet de enige bent. Het is oké om je niet oké te voelen. Er mag ruimte en tijd zijn voor rouw en alles wat daar bij komt kijken. Rouw kan zich uiten in zoveel lagen en kan je leven gigantisch op zijn kop zetten. Iets waar ik mij een jaar geleden nog geen voorstelling bij kon maken. Mocht je hierover willen praten of je hierin herkennen, je mag me altijd een berichtje sturen (@annniemeadow op Instagram). En op moederdag denk ik een beetje extra aan diegene die niet bij hun moeder op bezoek kunnen gaan.