Het verhaal van Emmy


Telkens opnieuw rouwen

In de afgelopen tijd ben ik veel dierbaren verloren. In 2017 mijn vader, 2018 mijn opa, 2019 mijn vriend en in 2021 mijn beste vriendin. Ik merk dat elk rouwproces weer zo anders gaat. Mijn vader was ziek, maar hierdoor hebben wij wel de kans gehad om goed afscheid te nemen. Wij hebben gelukkig zoveel gesprekken gehad samen. Ik merk dat ik bij het overlijden van mijn vader veel meer rust heb ervaren. Ook omdat hij een fijn leven heeft gehad en het voor hem gedeeltelijk zo voelde.

Ook bij mijn opa heb ik er meer vrede mee gehad, omdat hij al behoorlijk op leeftijd was. Wel vond ik het ontzettend lastig om te zien hoe mijn opa brak toen mijn vader overleed. Ik weet nog goed dat hij huilde en zei dat het andersom had moeten zijn. Na mijn vaders overlijden kwam ik graag langs bij mijn opa. Het voelde namelijk alsof ik dan toch een stukje papa zag. Tot in 2018 ook hij overleed.

Door al dit verdriet besloot ik te gaan reizen. De wereld te verkennen. Een besluit waar ik nog steeds zo dankbaar voor ben. Het was een reis die ik nooit zal vergeten. Als kers op de taart van deze reis, werd ik verliefd op een Fransman: Lucas. De liefde voelde als een geschenk. Hij is bij mij langsgekomen in Nederland en ik bij hem in Frankrijk. Vanwege de afstand hebben wij het nooit “officieel” gemaakt. Maar nu zeg ik alsnog vol trots dat hij mijn vriend was.

Zijn liefde is het mooiste en puurste wat ik ooit ervaren heb, maar het gemis en verdriet is onbeschrijfelijk.

15 september 2019 werd ik gebeld door zijn beste vriendin, hij was verongelukt vertelde ze mij. Mijn wereld stortte in. Mijn hart deed zo ontzettend veel pijn van het verdriet. Niet veel later vertrok ik naar Frankrijk en bezocht ik zijn familie en vrienden. Zo bijzonder hoeveel wij voor elkaar betekende, zonder dit te hebben uitgesproken naar elkaar. Zijn familie gaf mij ook de gelegenheid om samen met hen afscheid te nemen van hem. Zijn liefde is het mooiste en puurste wat ik ooit ervaren heb, maar het gemis en verdriet is onbeschrijfelijk.

Door de afstand kon ik na de uitvaart moeilijk zijn familie of vrienden opzoeken. Dit vond ik toen en vind ik nog steeds ontzettend lastig. Juist omdat het voor het rouwproces fijn is om mensen te spreken die hem ook hebben gekend. Gelukkig kon ik er veel over praten met mijn vrienden en familie. Toen ik het nieuws hoorde lieten zij alles vallen om mij te kunnen steunen. Wat ben ik daar dankbaar voor.

Ik weet nog hoeveel gesprekken ik hier over gehad heb met Eef, mijn beste vriendin. We zeiden nog tegen elkaar dat we het echt niet konden voorstellen dat één van ons er ooit niet meer zou zijn. We gaven elkaar een knuffel na het gesprek en hielden elkaar minuten langs vast. Ondanks dat zij het zelf ontzettend moeilijk had probeerde ze er altijd voor mij te zijn. Ze vocht tegen een eetstoornis en donkere gedachten. Wat was het moeilijk om haar zo te zien. Ze was er altijd voor iedereen, had het grootste hart van het universum en was de liefste vriendin die je je maar kon wensen. Tot ik haar op 8 maart 2021 verloor.

De gedachten in haar hoofd, het gewicht van constant het gevecht aangaan met zichzelf was haar te zwaar geworden. Ze heeft er zelf een einde aan gemaakt. Opnieuw stortte mijn wereld in. Het is fijn dat ik nu samen kan rouwen met mijn vrienden, dat geeft zoveel steun. Maar het gat in mijn hart wordt wel groter, nu ook zij er niet meer is.

Het doet mij pijn de meest mooie mensen op aarde te missen. Er is zoveel wat ik met ze had willen delen, zien en doen. Geloven doe ik het nog steeds niet. Ik kan niet geloven dat ik ze nooit meer zal zien, nooit meer met ze kan lachen en huilen. Nooit meer met ze kan praten en ga zo maar door. Maar de liefde die ik van hen gekregen heb is zo sterk. Daardoor ben ik ook echt van mezelf gaan houden. Door hun durf ik mijn eigen pad te bewandelen. Het bijzondere van rouw is dat het niet alleen verdriet brengt, maar ook ontzettend veel liefde en kracht.

In plaats van alleen maar verdrietig te zijn, probeer ik voornamelijk dankbaar te zijn. Dankbaar voor mijn leven, dankbaar voor hen allemaal in mijn leven. Maar vooral dankbaar voor de kleine dingen. Afgelopen jaren heb ik mijn verdriet voornamelijk een plek kunnen geven door er over te dichten of te tekenen. Ik heb ontdekt hoe fijn ik dat vind en wat voor rust het mij brengt. Ik hoop dat door mijn verhaal te delen, mensen geen medelijden krijgen, maar juist kracht uit mijn verhaal kunnen halen. Dat het mensen mag inspireren om alles uit het leven te halen. Want ondanks dat er veel gebeurd is, geniet ik nog volop van het leven. Er is nog zoveel moois te beleven. Ik doe dit namens en voor mijn dierbaren.

Geniet, leef, volg je hart.

Want dat zouden zij allemaal ook gezegd hebben.❤️

Even een speciaal bedankje voor mijn moeder, stiefvader en vrienden.
Ook dankzij hen blijf ik positief in het leven staan.