Het verhaal van Juliette

Het loslaten van hoop voelde als opgeven

Ik had er denk ik nog nooit over nagedacht dat mijn moeder kon overlijden. Tuurlijk, ik wist dat het ooit ging gebeuren, maar ik ben er nooit bang voor geweest. Het was helemaal geen optie op de korte termijn: ze was nog niet eens 60 en is altijd gezond geweest. Als ik hoorde dat andere mensen een ouder waren verloren, dan vond ik dat natuurlijk eventjes heel erg. Maar eigenlijk heb ik nooit begrepen hoe pijnlijk dat is. En altijd gedacht… mij overkomt dat niet.

Totdat het me wel overkwam. Eind maart is mijn moeder vrij plotseling overleden. Ze liep al zo’n 3 maanden te sukkelen met longklachten, maar niemand dacht (op tijd) dat er meer aan de hand was dan overgebleven klachten van Corona. Ik maakte me dan ook totaal geen zorgen. Als mensen vroegen hoe het met d’r ging, voelde ik me ongemakkelijk bij de bezorgde blikken van andere mensen en wuifde ik het medelijden weg.

Pas één week voor haar overlijden hebben we gehoord dat het mogelijk (!) uitgezaaide alvleesklierkanker was. En ik weet nu: het kan bij deze soort kanker heel snel gaan. Een week later heeft ze namelijk haar laatste adem uitgeblazen.

Het overlijden van mijn moeder is een bizarre schok geweest. En nog steeds weet ik niet of ik het 100% accepteren kan. Ik vind het zo erg dat ze zó hard heeft geknokt in het ziekenhuis, terwijl ze van deze ziekte nooit had kunnen winnen. We hebben haar allemaal bijgestaan en hoop gevoeld tot aan de dag dat ze overleed, omdat het loslaten van die hoop voelde als opgeven. En dat konden we nog niet doen. Want niemand kon ons op dat moment vertellen wat de definitieve diagnose was. Niemand kon ons vertellen dat ze sowieso zou komen te overlijden.

Ik doe mijn best om zo goed mogelijk met het rouwen om te gaan, maar er is niet één manier die voor iedereen werkt en het is soms lastig om te voorspellen wat voor emoties wanneer opkomen. Ik merk wel dat het mij helpt om erover te praten met elkaar. Verhalen van anderen geven herkenning en daardoor steun. Ik ben zelf begonnen met een blog (www.mamaikmisje.com) over het verdriet om mijn moeder. Ik hoop dat ik daarmee niet alleen mezelf, maar ook anderen help. Want ook al is ieders verhaal anders, de een heeft een ouder die maanden ziek is geweest en de ander kan misschien helemaal geen afscheid nemen, de pijn van het verliezen van een ouder snap je van elkaar. En dat is ergens toch iets moois om te voelen, ondanks het vreselijke verdriet.