Het belangrijkste heb ik altijd bij me: dezelfde kleur ogen en veel herinneringen
Toen ik zes jaar oud was, werd mijn vader geconstateerd met een agressieve hersentumor. Op dat moment had ik nog geen idee wat kanker echt was. Na een experimentele operatie is het op dat moment gelukt om de tumor in te capsulen en kon hij net zo oud worden als ieder ander. Dit bleek echter niet zo te zijn, op 31 maart 2021 werd duidelijk dat de tumor aan het groeien en onbehandelbaar was. Hier begon voor mij een emotionele achtbaan waarin mijn emoties alle kanten op gingen.
Op 13 mei 2021 werd mijn vader 57 jaar oud. Mijn vader reageerde de hele dag al niet, dus besloten mijn oma (zijn moeder) en ik bij hem langs te gaan om te kijken of er niks erg gebeurd was. Toen ik naar binnen ging, lag mijn vader verward op de grond. Op dat moment heb ik alles gedaan dat ik kon om hem in veiligheid te brengen. Achteraf bleek dat hij waarschijnlijk een epileptisch aanval had gehad. In het ziekenhuis werd mij een scan laten zien en geschat dat mijn vader nog een week te leven had. Doordat de tumor zijn hersenen indrukte kon hij niet meer praten. Ondanks deze situatie bleven wij communiceren en merkte wij eigenlijk hoe sterk onze band wel niet was. Dit heeft niet lang mogen duren, want na 6 dagen in het ziekenhuis en hospice is mijn vader in zijn slaap overleden.
De leegte die er daarna is ontstaan, is niet te beschrijven. Het enige dat er door mijn hoofd schiet is: waarom heeft mijn 50-jarige moeder haar vader van 81 nog wel, maar ben ik nog niet eens 21 en wel al mijn vader verloren? Ondanks deze emoties en gedachten, weet ik één ding wel zeker: mijn vader is en was erg trots op mij en dat is voor mij het allermeeste waard. Als ik in de spiegel kijk, dan heb ik het belangrijkste van mijn vader altijd bij mij: dezelfde kleur ogen en veel herinneringen.