Nu ze dood zijn, kunnen ze weer echt mijn ouders zijn en ik hun kind.
Ik verloor eerst mijn moeder en 16 maanden later mijn vader. Niet geheel onverwacht, ze waren beiden gehandicapt. Toch lijkt de dood je altijd plotseling te overkomen.
Toen ik 16 was kreeg mijn vader verschillende herseninfarcten. Hij herstelde redelijk, maar hij zou nooit meer de oude worden. In de periode daarna was ik heel erg boos op mijn vader. Ik kon hem niet uitstaan. Ik voelde mij daar schuldig over. Later pas begreep ik mijn onmacht, mijn verdriet, en dat dit aspecten van rouw zijn.
MIjn moeder was haar hele leven al lichamelijk gehandicapt door cerebrale parese (hersenbeschadiging bij de geboorte waardoor je moeilijk kunt bewegen) en ze raakte op mijn negentiende vanaf haar nek verlamd door een medische fout. Daarna bleven mijn ouders op lichamelijk vlak inleveren en mijn zussen en ik steeds meer zorg verlenen.
Na het overlijden van mijn vader ben ik mij gaan verdiepen in rouw. Ik luisterde podcasts over rouw en begon met het lezen van het boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ van Manu Keirse. Had ik dit maar eerder gelezen, dacht ik, want ik realiseerde mij dat rouw al jaren een onderdeel was van mijn leven, al had ik geen idee, mijn ouders waren er immers nog. Maar ik verloor delen van mijn ouders, ik verloor het kind kunnen zijn.
Mensen zeggen weleens tegen me: “Jeetje, begin 30 en dan al beide ouders verloren, dat is niet niks.” Ik voel me daar ongemakkelijk bij, want je ouders zien aftakelen en moeten helpen met de dagelijkse verzorging, is ook niet niks, maar daar hoorde ik ze niet over.
Ik had nooit gedacht dat mijn moeder mijn 30ste verjaardag zou meemaken en ik wist dat mijn vader ook niet oud zou worden; de vraag was wie het eerste zou gaan. Hoewel ik niet denk dat je je echt kunt voorbereiden op de dood van een ouder. Het lag in de lijn van mijn verwachtingen dat ik wees zou zijn voor mijn 35ste. Ik keek daar sommige momenten ook naar uit, omdat ik dan ‘vrij zou zijn’. Soms voel ik me daar schuldig over, maar ik leer met compassie naar mezelf te kijken; het was af en toe gewoon heel zwaar.
Ik ben veel bezig met hun leven en dat van ons als gezin, en ik voel veel verdriet. Verdriet van al die jaren, het verdriet van mijn ouders en van mezelf, dat ik nu pas ruimte kan geven er te zijn. Maar ik ben ook blij dat ik mijn eigen leven kan leiden, zonder mij daar schuldig over te voelen. Het klinkt misschien raar, maar nu ze dood zijn, kunnen ze weer echt mijn ouders zijn en ik hun kind.
Beschrijving foto Margreeth: Mijn ouders hadden vroeger een mooie tuin en hielden van planten, mijn moeder in het speciaal van rozen. In 2016 zijn we nog met hele gezin met een aangepaste camper op vakantie Duitsland geweest. Zo bijzonder en blij dat we dat nog hebben gedaan. We hebben daar ook een bloementuin bezocht en daar is deze foto gemaakt.