Zijn droom is mijn droom geworden en zo blijven we verbonden
Januari 2020. Piter (23 jaar) en ik hadden contact over de volgende wintersportreis die we wilden maken. Beide fanatieke skiërs en skileraren, met de droom om samen in Oostenrijk te wonen. Ik net terug van een week skiles geven aan de hogeschool, hij nog in Oostenrijk. Zijn eerste les voor zijn bedrijf Uphill (skilessen voor mensen met een verstandelijke beperking) was van start en het was fantastisch. Het weekend zou hij terugkomen en zouden we alles over zijn eerste echte week bespreken. Zaterdagochtend, 1 februari 2020 kreeg ik het nieuws dat Piter, op de terugweg van Oostenrijk naar huis was verongelukt in een auto-ongeluk bij München, Duitsland.
Die dag viel mijn toekomstbeeld en droom in duigen. Wij waren niet meer samen, terwijl onze relatie nooit klaar was. De eerste weken werd ik geleefd door het organiseren en regelen van vele zaken. Maar de weken en maanden daarna drong het pas echt tot me door. Tenminste, dat dacht ik. Ik merkte dat ik redelijk snel uitdagingen aan ging. Ik ging weer voor het eerst dingen doen zonder hem en ik ging weer voor het eerst naar Oostenrijk zonder hem. Ik besloot om door te gaan met mijn afstuderen en mijn bachelor te halen 4 maanden na zijn overlijden. Een wilskracht kwam in me op toen ik hier mee bezig was. Ik merkte dat ik energie kreeg van mensen, ik kreeg veerkracht en ging met deze energie door. Praten over hem en het ongeluk vond ik soms ook fijn, zodat mensen mij begrepen en ik mij begrepen voelde.
In deze periode, nu ruim een jaar na het ongeluk heb ik geleerd van mezelf. Geleerd dat als je in dit proces zit, je vooral naar jezelf moet luisteren. Laat alles toe en voel je je niet bezwaard door iets. Jij bent jij en iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. Er is geen goed of fout. Er is geen handboek met regels hoe je moet rouwen. Een verlies verwerk je ook niet, verwerken is bedoelt voor afval. Ik heb geleerd te leven met het verlies. Ik heb geleerd en gevoeld dat de hoeveelheid pijn en verdriet gelijkstaat aan de hoeveelheid liefde. En dit mag je koesteren, hoe moeilijk dat soms is. Acceptatie vind ik soms nog moeilijk, omdat ik het heel oneerlijk vind. Ik heb zijn bedrijf overgenomen en zet het nu voort. Zijn droom is mijn droom geworden en zo blijven we verbonden. Ook hier krijg ik energie van, om iets te doen waar hij zo blij van werd.