Vorige week, vlak voor mijn 22e verjaardag, kreeg ik de sleutel van mijn eerste huisje. Mijn allereerste huisje, helemaal zelf geregeld. Iets waar ik enorm trots op ben. Eigenlijk zou ik rond december 2018 al het huis uit gaan. Een vriendin van mijn zus ging haar huis uit en ik zou daar dan in kunnen. Dit is er alleen nooit van gekomen. In oktober 2018 overleed namelijk mijn broertje plotseling. Zijn overlijden was traumatisch, dus besloot ik nog even thuis te blijven wonen. Ik kon mij namelijk niet voorstellen dat ik anders elke dag alleen zou zijn en niets meer van hem zou zien. Thuis was zijn kamer, zijn spullen en rook je zijn geur. Vorige week heb ik deze stap toch gemaakt. Blij en trots, omdat ik hier tot rust kan komen en echt mijn eigen plek heb. Maar ook verdrietig en alleen, omdat ik hier niets heb wat nou echt van hem is. Hier moet ik het doen met herinneringen en foto’s. Misschien dat ik zijn luchtje soms gebruik. Veel meer dan dat kan niet. Dus met een lach en een traan verhuis ik langzaam van de kamer naast de zijne, naar een huisje waar niks van hem is. Ik zal proberen hem mee te nemen in ideeën, kleuren, geuren, foto’s en muziek. Ik zal proberen hem zo levend mogelijk te houden in iets wat echt van mij is. Wetend dat hij altijd bij mij zal zijn.